مادر دلبر قربان نژاد آبکناری (گلی آبکناری)، که نزدیک به پنج سال را به بیماری الزایمر و کهولت گذراند، روز شنبه ٢ تیر ١٣٩٧در تهران از میان ما رفت. مادر گلی آبکناری، سه فرزندان‌اش، روزبه، ویدا و پروین گلی آبکناری و دامادش مهران شهاب‌الدین را در دهه ١٣۶٠از دست داد.
با آغاز سرکوب و دستگیری مخالفان در دهه ١٣۶٠، جمهوری اسلامی روزبه و مهران را در زندان به جوخه مرگ سپرد. ویدا در زمان دستگیری با خوردن سیانور جان باخت و پروین که به زندان ابد محکوم شده بود، در اثر فشارهایی که جمهوری اسلامی در زندان براو و سایر زندانیان سیاسی وارد کرد، خودکشی کرد و جان باخت.
مادر گلی آبکناری، با زندان ومخفی شدن همسرش از سال‌های پس از کودتای سی‌ودو پا به عرصه مبارزه دادخواهی گذاشت. او هفت سال را به فاصله سال‌های ١٣۴٨تا ١٣۵٧درمقابل زندان‌های رژیم سلطنتی شاه در انتظار دیدار فرزند بزرگ‌اش روزبه گذراند.
مادر گلی آبکناری، از همان سال‌های نخستین دهه ١٣۶٠بعد از آنکه جمهوری اسلامی فرزند دلنبدش، روزبه را در سال ١٣۶٢در زندان اوین به جوخه مرگ سپرد، به جمع مادران خاوران پیوست و تا زمانی که توان راه رفتن داشت با چهره صمیمی و مهربان‌اش با در دست داشتن عکس فرزندان و دامادش در خاوران در جمع مادران به دادخواهی پرداخت.
مرگ مادر گلی آبکناری و سایر مادران مبارزی که دیگر در میان ما نیستند، ضایعه جبران ناپذیری برای جنبش دادخواهی و عدالت‌خواهی در ایران است. یاد این مادر رنجدیده و فداکار که برای رسیدگی به جنایات جمهوری اسلامی لحظه شماری می‌کرد و قلبش‌اش سرشار از عشق و امید به آینده بود تا روزهای خوب را نیز به چشم به بیند، همواره زنده و جاوید خواهد بود.
بنیاد ایران تریبونال
٣تیر ١٣٩٧برابر با ٢۴ژوئن ٢٠١٨