ایرانیان و مردم آزاده جهان،
رژیم جمهوری اسلامی ایران با هدف به عقب راندن مطالبات انسانی، آزادی خواهانه، برابری طلبانه و عدالت خواهانه مردم ایران که برای آنها انقلاب کرده بودند، به کشتار سیستماتیک و سراسری مخالفان سیاسی خود در دهه ی ١٣٦٠ دست زد. زندانهای سیاسی که با انقلاب مردم بسته شده بودند، بلافاصله بعد از انقلاب، راه اندازی و مرکز سرکوب، شکنجه و اعدام توده ی مردم و نیروهای فعال در انقلاب، گردید. جمهوری اسلامی، سرکوب انقلاب را در سال های ١٣٥٨ و ١٣٥٩با سرکوب مردم و اعدام فعالان سیاسی در کردستان و ترکمن صحرا آغاز کرد. کشتار برنامه ریزی شده و گسترده مخالفان را در خرداد ١٣٦٠ با اعدام های دسته جمعی زندانیان سیاسی دربند و جوانانی که در اعتراض به سرکوب حاکم به خیابان ها آمده بودند، آغاز کرد. آمار دقیق اعدام هایی که در دهه ی ١٣٦٠ در ایران انجام گرفت روشن نیست. رژیم جمهوری اسلامی از دادن هرگونه اطلاعاتی در باره این کشتارها خودداری می کند. طبق آمارها و شواهد موجود و اسنادی که ایران تریبونال تاکنون منتشر کرده است، جمهوری اسلامی به فاصله سال های ٦٠ تا ٦٣، بیش از یازده هزار زندانی سیاسی و در تابستان ١٣٦٧ بیش از چهار هزار زندانی سیاسی که دوران محکومیت خود را می گذراندند، اعدام و در نهان در گورهای دسته جمعی بی نام و نشان دفن کرد.
با گذشت زمان، مساله دادخواهی و رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی، به ویژه در میان جمع وسیعی از زندانی سیاسی و خانوادههای جان سپردگان دههی ١٣٦٠، به یک امر ضروری و تاریخی تبدیل گردید. از این رو، در پاسخ به این ضرورت تاریخی و عدالت خواهانه، کارزار ایران تریبونال در پائیز ١٣٨٦شکل گرفت. برای نخستین بار در تاریخ ایران و جهان، مردمی ظلم دیده و تحت ستم، که شاهد یکی از فجیع ترین جنایات تاریخ معاصر بشری و کشتار یک نسل از مبارزان سیاسی در زندان بودند، در حالی که دادگاه های “قانونی” از رسیدگی به آن اجتناب می کنند، پرچم دادخواهی و رسیدگی به آن را به دست گرفتند.
حاصل این کارزار مردمی بین المللی که با همکاری بیش از بیست حقوقدان و قاضی سرشناس جهانی و ایرانی همراه بود، برگزاری یک کمیسیون حقیقت یاب در خرداد ١٣٩١و یک دادگاه در آبان ١٣٩١، صدور سند محکومیت جمهوری اسلامی ایران به جرم جنایت علیه بشریت و مجموعه ی وسیعی اسناد کشتار زندانیان سیاسی در دهه ی ١٣٦٠ است.
این کارزار، بخشی از مبارزه عدالت خواهانه توده رنجکشیده مردم ایران است که با انقلاب مشروطیت در سال ١٢٨٥ آغاز گردید و با انقلاب مردم در ١٣٥٧ ادامه یافت. کارزار موفق شد، این تراژدی انسانی را از تاریک خانه تاریک اندیشان جنایتکار حاکم بر ایران بیرون بکشد و به قضاوت افکار عمومی جهانیان بگذارد و آن را در تاریخ ایران و جهان به ثبت برساند.
دستاوردهای این دادگاه مردمی، به ویژه به لحاظ حقوقی، اسنادی هستند تاریخی که میباید، در دسترس مردم عدالتجوی ایران و جهان قرار گیرند و برای آیندگان و جنبش عدالت خواهانه مردم ایران و جهان حفظ و نگهداری شوند.
کشتار زندانیان سیاسی در دهه ی ١٣٦٠به قدری گسترده بود که رسیدگی به تمامی آنها در توان ایران تریبونال با امکانات محدودی که به ویژه به لحاظ مالی داشت، امکان پذیر نبود. جمعآوری اسناد بیشتر، به ویژه شهادت شاهدان بیشتر این جنایات و الحاق آنها به اسناد حقوقی ایران تریبونال و نگهداری و حفظ آنها برای آیندگان، از وظایف اصلی و الزامات فعالیت های آتی ایران تریبونال است.
مجمع عمومی کارزار ایران تریبونال، طی پنج ماه (فوریه- ژوئن ٢٠١٣ ) بحث و گفتگو خظوط فعالیت های آتی ایران تریبونال را تدوین و بنیاد مردمی بین المللی ایران تریبونال را برای به اجرا در آوردن این خطوط، تأسیس نمود. خطوط فعالیت ها و سیاست های کلان جاری ایران تریبونال به صورت اهداف زیر در اساسنامه بنیاد تبلور یافته است:
١- حفاظت و نگه داری دستاوردهای دو مرحله دادگاه ایران تریبونال.
٢- انتقال تجربه دادگاه مردمی و روند شکل گیری و مبانی حقوقی ایران تریبونال به عنوان تجسم اراده مردم در مقابل نهادهای حکومتی از طریق به اجراء در آوردن پروژههای تحقیقی و آموزشی و ارتقاء آگاهی عمومی نسبت به شکنجه و کشتار در زندان های ایران.
٣- جمع آوری اسناد جنایات زندان های سیاسی جمهوری اسلامی ایران با تمرکز روی دهه ی ١٣٦٠.
٤- تشکیل کمیسیون حقوقی برای اخذ، ثبت و تنظیم شهادت های کتبی و شفاهی جنایات جمهوری اسلامی ایران در زندان های ایران.
٥- تشکیل پرونده برای جنایات کاران جمهوری اسلامی و ایجاد کمیته های دیدهبان برای تعقیب آنان براساس حکم دادگاه ایران تریبونال.
٦- ایجاد ارتباط با کمپین های عدالت خواهانه مشابه ایران تریبونال در جهان.
تعقیب جنایتکاران حاکم بر ایران در هر سطح و موقعیتی، بخشی از مطالبات دادخواهانه و عدالت خواهانه مردم ایران است. مردم دادخواه و عدالت جو هرگز اجازه نخواهند داد جنایات انجام گرفته در سه دهه و نیم اخیر در ایران، به ویژه در زندان ها، بدون عقوبت بماند. رسیدگی به این جنایات، روشن کردن زوایای تاریک این جنایات و محاکمه جنایتکاران در فردای ایران آزاد، بخشی از اجرای عدالت و دادگستری و جلوگیری از تکرار آن ها است. بخشی دیگر اما، حفظ حافظه تاریخی، اشاعه و ترویج فرهنگ پاسخگویی و عدالت جویی در بطن جامعه ایران، از یک طرف و از طرف دیگر، گسترش جنبش عدالت خواهی در سطح بین المللی از طریق ایجاد رابطه و همکاری با دیگر جنبشهای عدالت خواهانه است. اعمالی از نوع کشتاری که در رندان های ایران رخ داد، تمامی بشریت را آزار و تحت تأثیر قرار می دهد.
کارزار مردمی ایران تریبونال
٢٥ مهر ١٣٩٢ برابر با ١٧ اکتبر ٢٠١٣