مادر طیبه داودی
مادر طیبه داودی، مادر رضازاده، بتاریخ ١٣١۵ در تبریز دیده به جهان گشود. وی به همراه همسرش رضا رضازاده، جزو اولین خانواده هایی بودند که متوجه شدند جمهوری اسلامی بسیاری از زندانیان سیاسی چپ گرا را در گورهای بی نام و نشان در خاوران به خاک سپرده است. آنها بعد از آنکه جمهوری اسلامی فرزندشان داریوش را بتاریخ ٣١ تیر ١٣۶٠ به جوخه مرگ سپرد، در پی یافتن اثری از وی، همه جا را گشتند و با نهادهای مربوطه تماس گرفتند، اما جوابی نگرفتند تا اینکه در بهشت زهرا به آنها گفتند که فرزندشان در خاوران به خاک خفته است. مادر و پدر رضازاده، از آن به بعد، به طور مرتب به خاوران رفت و آمد می کردند و همراه با خانواده های دیگر به دادخواهی عزیزانشان می پرداختند و همبسته در مقابل یورش سازمان یافته چماقداران جمهوری اسلامی که سعی داشتند از رفتن خانواده ها به خاوران جلوگیری کنند، ایستادگی کردند. پدر و مادر رضازاده، پای ثابت اقدامات دادخواهانه خانواده ها در خاوران بودند و در تجمع بزرگ خانواده ها که در جمعه آخر سال و ده شهریور برگزار می شد، فعالانه حضور داشتند.
مادر طیبه، به دلیل بیماری و کهولت سن، این روزها قادر به سفر از تبریز به تهران و رفتن به خاوران نیست. پدر رضازاده، به سال ١٣٠۶ در تبریز به دنیا آمد. وی در جوانی ارتشی بود و از حزب توده طرفداری می کرد. پدر رضازاد، به سن هشتاد‌و شش سالگی در سال ١٣٩٢ در اثر سکته قلبی درگذشت و مادر طیبه را با دردها و غم هایش تنها گذاشت. آنها به سال ١٣۶٩ از تهران به تبریز برگشتند و در آنجا ساکن شدند. پدر رضازاده، هرگز حاضر نشد از جمهوری اسلامی پاسپورت بگیرد و به دیدار فرزندانش که در خارج زندگی می کنند، برود.
عضوی از یکی از خانواده های خاوران نقل می کند، روزی اوایل شهریور١٣۶٠ چماقداران جمهوری اسلامی با چوب و چماق به خانواده ها در خاوران حمله کردند و بسیاری از آنها را مصدوم کردند. در این حمله، پدر رضازاده را به شدت مضروب کردند و پایش را شکستند. ماشین وی و شمار دیگری از خانواده ها را که در جاده کنار خاوران پارک کرده بودند، درهم شکستند. بعد از آن، دو تا سه ماه خانواده‌ها به صورت پراکنده در روزهای متفاوت برسرگورهای بی نام و نشان عزیزانشان حاضر می‌شدند. با افزایش اعدام ها، بر تعداد خانواده ها در خاوران نیز افزوده شد. کم کم خانواده ها همدیگر را یافته و به اتفاق هر جمعه به خاوران می رفتند.
داریوش رضازاده
داریوش رضازاده در سال ١٣٣۶ در تبریز و در خانواده ای چپ گرا و سیاسی زاده شد. رضا رضازاده پدر داریوش که در تبریز مغازه عکاسی داشت، زمانی هوادار حزب توده ایران بود. داریوش رضازاده، دبستان و دبیرستان و دانشگاه را در تبریز گذراند و در رشته طراحی صنعتی از دانشگاه تبریز لیسانس گرفت، داریوش رضازاده در دوران رژیم سلطنتی، هوادار سازمان چریک های فدائی خلق ایران بود. داریوش بعد از روی کار آمدن جمهوری اسلامی، به سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر پیوست، سپس به تهران رفت و در بخش انتشارات این سازمان آغاز به کار کرد!
در تیرماه سال ١٣۶٠ پس از لو رفتن خانه ای در تهران که در آنجا داریوش رضازاده و دوستانش به سر می بردند، دستگیر و به زندان اوین برده شدند. جمهوری اسلامی بعد از چند روز، داریوش را به همراه چهارده زندانی دیگر بتاریخ ٣١ تیر ١٣۶٠ در زندان اوین به جوخه مرگ سپرد و آنها را در نهان و پنهان در خاوران به خاک سپرد.
