مادر بهیە کهنە پوشی
مادر بهیه کهنه پوشی، مادر جان باختگان فواد، امجد، حسین، امین و ماجد مصطفی سلطانی، در تاریخ ٣ اسفند ١٣٠۵ در مریوان به دنیا آمد. مادر بهیه خانه دار و تکیه گاه فرزندانش برای مبارزه بود. مادر بهیه در تاریخ ١٣خرداد ١٣٧۴ در سن ۶٨ سالگی در سوئد با زندگی وداع کرد. وی تا زمان مرگش هزگر از دادخواهی برای فرزندانش و دیگر انقلابیونی که به دست جمهوری اسلامی اعدام شدند، بازنایستاد.
چهار پسر مادر بهیه بە دست جنایتکاران جمهوری اسلامی تیر باران شدەاند. مادر بهینه، همراه همسرش محمد رشید مصطفی سلطانی برای نجات جان پسرانشان حسین و امین مصطفی سلطانی کە در٣شهریور ١٣۵٨ همراە هفت زندانی سیاسی دیگر در پادگان مریوان تیرباران شدند، تمام تلاش خود را به کار بردند. خلخالی و سایر افراد دست اندر کار این جنایت، قول داده بودند همگی را آزاد خواهند کرد. مادر بهیه یک روز قبل از اعدام، با هر دو فرزندنش در پادگان مریوان ملاقات کرد بدون آنکه او و دو فرزندش حسین و امین بدانند که آنها را روز بعد به جوخه مرگ میسپارند. آنها بدون محاکمه و طی مراحل دادگاهی و بدون دسترسی به وکیل مدافع، حق دفاع و کمکهای حقوقی، اعدام شدند.
دو پسر دیگر مادر بهیه، ماجد و امجد مصطفی سلطانی هشتم تیر سال ١٣۶٠ در تبریز تیرباران شدند. مادر بهیه از دستگیری فرزندانشان خبر نداشت. از خبر اعدام ماجد و امجد از طریق رادیو و روزنامە مطلع شد. بعد از اطلاع از مرگ آنها، به زندان تبریز برای تحویل اجساد عزیزانشان مراجعه کرد. جسورانه و قاطع با موسوی تبریزی حاکم شرح وقت تبریز ارگانهای دولتی برای تحویل اجساد عزیزانش مبارزه کرد و در نهایت بعد از هشت روز پیکر بیجان امجد و ماجد را که هنوز غرق در خون بودند تحویل گرفت. اجساد را همراه دخترش ملکه مصطفی سلطانی به زادگاهشان روستای آلمانە از توابع شهر مریوان بردند و در کنار سە فرزند دیگر خانواده که به دست جلادان جمهوری اسلامی کشته شده بودند، به خاک سپردند.
فواد مصطفی سلطانی فرزند ارشد مادر بهیه کهنه پوشی و پدر محمد رشید مصطفی سلطانی و یکی از رهبران کومهله، روز نهم شهریور ١٣۵٨ در جریان یک درگیری نابرابر با نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی جان خود را از دست داد.
امجد مصطفی سلطانی در سال ١٣٣٩ در روستای آلمانە از توبع شهرستان مریوان چشم بە جهان گشود. وی مجرد و دانشجوی انستیتوی تکنولوژی اورمیە بود. امجد در خانەی همرزمش اسماعیل یگانە دوست به دلیل فعالیت سیاسی با کومه له، در تبریز دستگیر شد و بعد از یک ماە در ٨ تیرماه ١٣۶٠ همراە برادرش ماجد و ٩ زندانی سیاسی دیگر در زندان تبریز بدون طی هیچگونه مراحل قضایی و دادگاه و دسترسی به وکیل مدافع و حق دفاع اعدام شد.
ماجد در آذر ماە سال ١٣٣۵ در روستای آلمانە از توابع شهرستان مریوان چشم بە جهان گشود. وی در دبیرستان هدایت سنندج رشتە ریاضی خواند و همزمان با دانشگاە اکسفورد انگلستان مکاتبەای تحصیل کرد.سال ١٣۵۴ در انستیتوی تکنولوژی تبریز بە تحصیل ادامه داد و همزمان دیپلم رشتە طبیعی را نیز گرفت. وی در ادامه، به تحصیل پزشکی در دانشگاه رازی کرمانشاه پرداخت. وی هنگامی که به جوخه مرگ سپرده شد، دانشجوی سال سوم پزشکی دانشگاه رازی بود. ماجد از سال ١٣۵٣ فعالیت سیاسی خود را با کومەلە شروع کرد و در همان اوان نوجوانی با افکار چپ و مارکسیستی آشنا شد و به مطالعهی آثار فلسفی و تاریخی پرداخت.
ماجد یکی از فعالان و گردانندگان خیزشهای تودەای مردم علیە رژیم پادشاهی ایران بود. از اولین اعتراصات دانشجویی آذر ماە سال ١٣۵۶ در دانشگاە تبریز تا واپسین دم حیاتش فعالانە علیە رژیم های مستبد و دیکتاتوری پادشاهی و جمهوری اسلامی مبارزە کرد و از خواستهای بر حق کارگران، دهقانان و مردم محروم وستم دیدە ایران و مردم کرد قاطعانە دفاع کرد. ماجد، در بهمن سال ١٣۵٩ در تبریز دستگیر شد و در هشتم تیر ١٣۶٠ همراە برادرش امجد و ٩ زندانی سیاسی دیگر در زندان تبریز بدون طی هیچگونه مراحل دادگاهی و دسترسی به وکیل مدافع و حق دفاع، اعدام شدند.
امین مصطفی در سال ١٣٣٢ در روستای آلمانە از توابع شهرستان مریوان چشم بە جهان گشود. وی مجرد و معلم بود. در ٢٨ مرداد ١٣۵٨ دستگیر شد و به دلیل فعالیت سیاسی با کومهله، بدون طی مراحل قضایی و دادگاە و وکیل مدافع و حق دفاع در کمتر از یک هفته، در٣ شهریور ١٣۵٨ همراە برادرش حسین مصطفی سلطانی و ٧ زندانی سیاسی دیگر در پادگان مریوان اعدام شد.
حسین مصطفی در سال ١٣٢٨ در روستای آلمانە از توابع شهرستان مریوان چشم بە جهان گشود. حسین متاهل و دبیر ریاضی در شهر مریوان بود. حسین به دلیل فعالیت سیاسی با کومهله همراه برادرش امین در تاریخ ٢٨ مرداد ١٣۵٨ دستگیر شد و به فاصلهی کمتر از یک هفتە همراە امین و هفت زندانی سیاسی دیگر، بدون هیچ دادگاهی و محاکمەای ٣ شهریور ١٣۵٨ در پادگان مریوان اعدام شد.
١ ژوئن ٢٠١٤ برابر با ١١ خرداد ١٣٩٣