مادر لطفی ساعت پنج‌ونیم بعد از ظهر(امروز) یکشنبه ٢١بهمن ١۳٩٧ بعد از یک دوره بیماری، جهان ما را گذاشت و گذشت.
مادر فروغ تاجبخش (مادر لطفی)، مادرجان باخته انوشیروان لطفی، از پیشگامان مادران خاوران است. مادر لطفی ۵فروردین ١٣٠٩ در نیشابور به دنیا آمد و در سن شانزده سالگی، زمانی که در دبیرستان به تحصیل مشغول بود با همسرش نصرالله لطفی در مشهد ازدواج کرد. همراه همسر به تهران نقل مکان کرد و در این شهر تا پیش از آنکه صاحب اولین فرزندش شود، به تحصیل در رشته ادبی تا مقطع دیپلم ادامه داد. وی چهار فرزند به دنیا آورد؛ انوشیروان، جمشید، نادر و الهام.
انوشیروان پسر بزرگ مادر لطفی، در دو حکومت پادشاهی و اسلامی زندانی سیاسی بود. همزمان با دستگیری انوشیروان در سال ١۳۵٠و بعد از آن در سال ١۳۵٢، مادر لطفی از همان زمان با تعدادی از مادران و خانواده‌های زندانیان سیاسی آشنا می‌شود و روابط بسیار دوستانه‌ای با آنها برقرار می‌کند. این دوستی به پیوندی ناگسستنی تبدیل می‌شود. پیوندی که حتی از روابط خانوادگی نزدیک‌تر شده و هیچ نیرویی نتوانست این پیوند را از هم بگسلد. این مادر مبارز و مهربان و فداکار از زمان شاه همپای سایر مادران و خانواده‌های زندانیان سیاسی در اعتراض به بی‌عدالتی‌های در ایران و بخصوص برای بهتر شدن وضعیت زندانیان سیاسی و کمک به خانواده‌های زندانیان در تمامی اعتراضات و تحصن‌هایی که خانوادهها برگزار کردند، شرکت فعال داشت.
مادر لطفی در اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در اواخر اسفند سال ۱٣۵۶ و فروردین ۱٣۵۷ که مدت ۲۹ روز به طول کشید، به همراه سایر مادران در پشت در زندان‌ها حضور دایم و اثرگذاری داشت. مادر فروغ همراه با مادران و پدران دیگر زندانیان سیاسی به مدت دو ماه در پائیز ١٣٥٧ در دادگستری تهران برای آزادی فرزندانشان تحصن کردند. عاقبت، انوشیروان و شماری دیگر از زندانیان سیاسی را در دی‌ماه ١٣۵٧ در محل تحصن در دادگستری تهران آزاد شدند.
با جنبش اعتراضی مردم در سال ۵۷ و سقوط شاه و آزادی زندانیان سیاسی، نور امیدی در دل مادر لطفی و سایر مادران و خانوادهها روشن می‌شود. دریغ که این دوره آزادی زیاد دوام نمی‌آورد و جمهوری اسلامی بسیاری از زندانیانی را که در زمان رژیم پادشاهی در زندان بودند، دستگیر، شکنجه و اعدام کرد. جمهوری اسلامی، انوشیروان را در شهریور ١٣٦٢ دستگیر و تحت شکنجه قرار داد. زندان بار دیگر مانوس مادر لطفی شد. انوشیروان جزو نخستین زندانیانی بود که جمهوری اسلامی او را در تابستان ١٣۶٧ در زندان اوین اعدام کرد. از آن به بعد مادر لطفی، همراه با بسیاری از مادران دیگر به تلاشهای دامنهداری برای یافتن محل دفن عزیزانشان دست زدند. با آشکار شدن محل دفن جمعی قتلعام‌شدگان در گورستان خاوران، مادر فروغ همراه شماری دیگری از مادرها و سایر اعضای خانوادهها به دادخواهی و روشن شدن حقایق مرگ عزیزانشان پرداختند. مادر فروغ زنی پرشور، شجاع و بیباک و انسانی شکیبا و مصمم بود. وی همواره در صف مقدم مبارزات خانوادهها برای دادخواهی، برگزاری مراسمهای نوروزی در آخرین جمعهی سال و سالگرد کشتار در ده شهریور و مقاومت برای جلوگیری از تخریب خاوران بود. مادر لطفی همواره نقش موثری در حفط انسجام مادران خاوران و اعتراضات آنان داشت و به همین دلیل نیز همیشه تحت فشار دستگاههای مختلف پلیس امنیتی و سیاسی جمهوری اسلامی بود و تلفن و منزل وی همیشه تحت کنترل بود. مادر لطفی روز جمعه ١١تیر ١۳٨٩قصد برگزاری مراسم سالگرد اعدام فرزندش را داشت که وزارت اطلاعات وی را از برگزاری مراسم منع می‌کند.مادر لطفی مراسم را لغو می‌کند و تنها با حضور اعضای خانواده خود، مراسم را خصوصی برگزار می‌کند.ماموران حکومت ساعت ۱۱شب به منزل مادر لطفی هجوم می‌برند و هر چند به داخل منزل نمی‌روند، اما همه را مجبور می‌کنند خانه را ترک کنند. بدین گونه مراسم خصوصی مادر لطفی را به هم می‌زنند. مادر لطفی دچار حمله قلبی شده و به بیمارستان منتقل می‌شود. اوضاع جسمی مادر لطفی از آن به بعد به هم می‌خورد، با این‌حال با همین وضعیت به مبارزه خود برای دادخواهی ادامه می‌دهد و تا یک سال پیش از پایان عمرش به خاوران رفت و آمد می‌کرد.
مادر لطفی، از جمله مادرانی بود که از ایران تریبونال حمایت کرد و پشتیبان آن بود. جنبش دادخواهی کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت، بسیاری از مادران و پدران دادخواه را در سال‌های اخیر از دست داد. با از دست دادن مادر لطفی، این جنبش یکی از اعضای فعال و برجسته‌ی خود را از دست داد.
بنیاد ایران تریبونال، فقدان مادر لطفی را به خانواده او، مادران و خانواده‌های خاوران و جنبش دادخواهی ایران تسلیت می‌گوید.
یاد مادر لطفی، نماد مادران خاوران و جنبش دادخواهی کشتار دهه‌ی شصت گرامی باد.
بنیاد ایران تریبونال
٢١ بهمن ١۳٩٧برابر با ١٠ فوریه ٢٠١٩