امروز چهارشنبه، هشتم سپتامبر ۲۰۲١ برابر با هفدهم شهریور ۱۴۰۰، سیزدهمین جلسه رسیدگی به اتهامات حمید نوری، کمک دادیار زندان گوهردشت و یکی از عوامل کشتار زندانیان سیاسی در این زندان در تابستان ۱۳۶۷، در دادگاه استكهلم برگزار شد.
امروز دادگاه، سیامک نادری، از شاکیان پرونده حمید نوری، در باره مشاهدات‌اش در زندان شهادت داد. در ابتدای جلسه، وکیل او، یوهان یالمارشون، وی را به دادگاه معرفی کرد و گفت: “سیامک نادری در سال شصت در ارتباط با سازمان مجاهدین دستگیر شد و هفت سال حکم گرفت. او دوران حبس‌اش را در زندان‌های اوین، قزل‌حصار و گوهردشت گذراند. او در بهمن ١۳۶۷ از زندان آزاد شد. “
سیامک نادری، از نخستین کسانی است که پس از کشتار تابستان ۱۳۶۷ از زندان آزاد شد. بنابر گفته وکیل‌اش، او چند سال از زندان خود را در انفرادی گذراند.
سیامک نادری از جمله کسانی است که در تابستان ۱۳۶۷ مقابل هیات مرگ قرار گرفت. وی از سال ۱۳۶۱ تا ۱۴ شهریور ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت زندانی بود.
دادستان (مارتینا بنگتسون)، از شاکی خواست که به دادگاه بگوید چه اتفاق افتاد وقتی دستگیر شد. نادری گفت، زمانی که برای خرید ساک مدادرنگی برای خواهر کوچک‌اش رفته بود، در برگشت به منزل، دستگیر می‌شود و به کمیته هرندی برده می‌شود. او را در آنجا به مدت چهار ماه شکنجه می‌کنند و بعد او را به زندان اوین می‌فرستند. نادری، بهمن ١۳۶١ از زندان اوین به زندان قزل‌حصار و از آنجا نیز به زندان گوهردشت فرستاده می‌شود.
دادستان، نقشه زندان گوهردشت را به شاکی نشان می‌دهد و از او می‌خواهد در نقشه مشخص کند در کجای نقشه زندانی بوده است. شاکی می‌گوید در بند فرعی هشت بوده است و بعد از آن نیز به توضیح بخش‌های مختلف زندان و تعداد اتاق‌های بندهای اصلی و فرعی می‌پردازد.
سیامک نادری در پاسخ به سئوال دادستان، که از او پرسید نوری را برای نخستین بار کجا دیده است، گفت یک روزی پیش از شروع اعدام‌ها، حمید نوری و یک پاسدار به بند آنها رفتند و او نوری را آنجا برای نخستین بار دیده است. نادری در ادامه پاسخ به سئوالات دادستان، می‌گوید در جریان اعدام‌ها شنیدند که داود لشکری با یک فرغون طناب‌های داری را که زندانیان را با آنها دار زدند، جا به جا می‌کرده است. او نیز تائید کرد که داود لشکری و حمید نوری به بندها می‌رفتند و ده نفر ده نفر زندانیان را انتخاب می‌کردند و به نزد هیات مرگ می‌بردند. در “راهرو مرگ” زندانیان را تحویل ناصریان می‌دادند و او بود که زندانیان را به نزد هیات مرگ می‌برده. او در باره دیدارش با هیات مرگ، می‌گوید، وقتی وارد اتاق می‌شود، نیری به او می‌گوید چشمبندش را بردارد. او در آنجا چهار نفر را در مقابل خود می‌بیند که هیچ کدام را در آن زمان نمی‌شناخته و بعد از اعدام‌ها می‌فهمد که چه کسانی بوده‌اند.
نادری می‌گوید یکی از بندها به سمت حسینه بود و آنها با خم کردن نرده‌های پنجره، توانستند کانتینرهایی ببیند که اجساد زندانیان را با آنها حمل می‌کردند.
نادری در پاسخ به این سئوال دادستان که از او می‌پرسد چه احساسی داشته وقتی اعضای هیات مرگ را می‌بیند، می‌گوید برای‌اش بسیار سخت بود، اما مرگ برای‌اش مهم نبود. نادری در جایی از شهادت‌اش می‌گوید که زندانیان را روز اول در آشپزخانه زندان دار زدند. دادستان از تاریخ شروع اعدام‌ها در گوهردشت و اینکه چه کسانی زندانیان را نزد هیات مرگ می‌بردند، می‌پرسد. نادری در پاسخ می‌گوید: ” اعدام‌ها از 8 مرداد شروع شد اما روز 9 مرداد بود که لشکری و حمید عباسی (نوری) به بند ما آمدند و 10 نفر را بردند و به ناصریان تحویل دادند. از ۵۳ نفری که در بند بودیم، 5 یا 6 نفر زنده ماندیم.”
دادستان، اسامی چند زندانی را خواند و از نادری پرسید کدام‌ها را می‌شناسد و سرنوشت آنها چه شد؟ نادری پاسخ داد که برخی اعدام شدند و برخی زنده ماندند.
او در پاسخ به پرسش دادستان درباره وضعیت جسمی و روحی‌اش، گفت به خاطر شکنجه‌های زیادی که شده، وضعیت جسمی مناسبی ندارد و تاکنون دوبار سکته مغزی کرده است. او هنوز در خواب دوستانش‌اش و کابوس می‌بیند. او هنوز نتوانسته بعد از 33 سال، آن روزهای را فراموش کند.
نادری درباره چگونگی جان بدر بردن از اعدام‌ها گفت زیر فشار هیات مرگ، حمله مجاهدین به جمهوری اسلامی و سازمان مجاهدین خلق را محکوم کرده است.
وکلای مدافع حمید نوری اظهارات نادری را با بازجویی پلیس مقایسه کردند و تفاوتهایی درباره عکسهای حمید نوری، شکنجه توسط حمید نوری و اسامی زندانیان دیدند و پرسش‌هایی را مطرح کردند. نادری همان جواب‌هایی را که به دادستان داده بود را برای وکلای مدافع حمید نوری نیز بازگو کرد.
دیده‌بان ایران،
نهاد اجرایی بنیاد ایران تریبونال
۸ سپتامبر برابر با ١۷ شهریور ١۴۰۰